Garncarstwo

Ceramika i garncarstwo towarzyszą człowiekowi od 10 tysiąclecia p.n.e. Jest to również bardzo pierwotna forma zabawy i uspołeczniania, wdrażaniu dzieci w pracę. Gdy tata szedł na polowanie lub zbierał płody ziemi, mama lepiła naczynia dla własnego gospodarstwa, a dzieci oczywiście bawiły się lepiąc figurki i małe wyroby ceramiczne. Można również było przy tej czynności porozmawiać.

Czyż to nie piękna forma pra-terapii?

Pracownia garncarska powstała we wrześniu 2001 roku. Jest to pierwsza tego typu szkolna pracownia w Polsce. Dzielimy się swoją wiedzą i umiejętnościami i innymi szkołami. Jako placówka pomagaliśmy w utworzeniu kilku innych na terenie Polski.

Mamy bardzo bogate i dobrej jakości wyposażenie; 4 koła garncarskie elektryczne, jedno tradycyjne –kopane, dwa piece elektryczne, dużo form i narzędzi. Dzieci poznają przy pomocy nauczycieli- terapeutów cały proces technologiczny od przerobienia gliny, wykonania naczynia, wypalenia na biskwit, poszkliwienia i ponownego wypalenia na ostro jako produkt finalny. Swoje prace wystawiamy w szkolnej galerii i na licznych kiermaszach.

Zasadniczym celem zajęć garncarskich jest wszechstronna terapia i usprawnianie uczniów w obszarze rozwoju społecznego, zaburzeń komunikacji oraz sztywności w zachowaniu poprzez pracę na kołach garncarskich i ręcznych technikach pracy w glinie przy uwzględnieniu specyficznych cech indywidualnych i możliwości uczniów.

Działania artystyczne i techniczne mają za zadanie jak najpełniej przygotować do uczestniczenia w różnych formach życia społecznego na równi z innymi członkami danej społeczności, znając i przestrzegając norm przez nią przyjętych, zachowując prawo do swej inności.

Powyższe założenia realizujemy poprzez:

–  relaks, wyciszenie stresu i negatywnych emocji;

– przełamywanie lęków i korygowanie zaburzeń sensorycznych zmysłów (zaburzenia dotykowe);

– usprawnianie manualne i techniczne

– kształtowanie umiejętności współpracy z nauczycielem i kolegami (wykonywanie wspólnych prac);

– rozwój inwencji twórczej i możliwość wyrażania emocji;

– pomoc i wspomaganie w utrwalaniu więzi emocjonalnych z rodziną i rówieśnikami poprzez wykonywanie dla nich prezentów;

– naukę podejmowania czynności i wykonywania poleceń;

– poprawę umiejętności spostrzegania, odbioru informacji oraz rozpoznawaniu uczuć;

– kształtowanie orientacji w schemacie ciała oraz przestrzeni;

– rozwój osobowy ucznia , radość tworzenia i pozytywna samoocena;

– kształtowanie umiejętności naśladownictwa ruchowego oraz werbalnego;

– kształtowanie umiejętności samoobsługi i samodzielności w życiu codziennym.

Zajęcia związane z wyrabianiem gliny są szczególnie istotne w terapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnych i z zaburzoną motoryką.

Praca z gliną, ugniatanie jej, lepienie pobudza aktywność uczniów, zmusza je do wysiłku nie tylko fizycznego ale także umysłowego – muszą oni podjąć decyzję, sami wymyślić co zrobić z trzymanym w rękach kawałkiem gliny. Zajęcia na kołach garncarskich rozwijają aktywność ucznia, glina „każe” młodemu człowiekowi działać. A działanie jest podstawą rozwoju.

Dla dzieci niepełnosprawnych bardzo ważna jest funkcja terapeutyczna zajęć. Praca przy kole garncarskim, wyrabianie gliny pobudza pracę mięśni. Zatrudnione przy tej pracy partie mięśni nie są aktywne przy żadnym innym rodzaju ruchu. W mózgu otwierają się nowe połączenia neuronowe.

Praca przy kole poprawia i ćwiczy słabą koordynację wzrokowo- ruchową.

Wyrabianie gliny pobudza również receptory nerwowe w skórze. Dodatkową motywacją podejmowania działań jest niemal natychmiastowy efekt pracy własnej w postaci gotowego wyrobu np. wazonu, filiżanki czy rzeźby. Zdobienie gotowego wyrobu rozwija poczucie estetyki. Wypalanie gotowych „dzieł” w piecu ceramicznym utrwala efekt swojej pracy i daje możliwość „pochwalenia się” jej wynikami przed szerokim gremium na wystawie, kiermaszu itp.